<h3>Şehrin en iyi sırdaşları, en emektarları, en hasretleri. İstanbul'un anlatan gözlerle bakan yüzlerin hikâyeleri.</h3> Adı Nimet.&nbsp;1920 yılında İstanbul’da doğdu. Bahsetmeyi en çok sevdiği yıllar, 20’li yaşları; yani 1940’lar. Sebebi o yıllardaki İstanbul’un güzelliği mi yoksa 20’li yaşlarının güzelliği mi o da emin değil. Sanki zor gelen sorularda “Hatırlamıyorum,” demek onun için bir kaçış yolu gibi görünüyor. “O dönemle ilgili neyi en çok seviyordun?” diye sorduğumda, düşünmek için gözlerini kapatıyor. Gözlerinin arkasında gördüklerini, zihninden hızlı hızlı geçen onca anıyı görebilmenin heyecanını paylaşmak istiyorum ancak başaramıyorum.<figure class="image"><img src="https://lh6.googleusercontent.com/GlRC7XrgpFe669O_Vh0TPWAiFAtoNhkY8wZInIPTPagKjUKNX246oL9QFdiPhONVJUp1e0Oobfn-6nQA9kMRzKB7nXCvzZAteCVHQLzxs4WHZ7EwUlghx6svbAhGfUwZmxpDdvM_BseMq57oPg" alt="A person wearing a hat

Description automatically generated"><figcaption>Nimet Hanım İstanbul'un yüzleri serisi Fotoğraf: Irmak Naz Polat</figcaption></figure>Son zamanlarda herkesin öğrenmek istediği meditasyon ya da “mindfulness” anları Nimet Hanım’ın anılarını çağırmak için başvurduğu yegâne yöntem. Günümüzden çok eski zamanlara gidiyor. İkinci Dünya Savaşı korkusuyla İstanbul’a göçen bir kısım ahaliden bahsedeceğini sanarken ben, o şu sözleri söyleyerek şaşırtıyor beni:“Tesadüf seni önüme çıkarmasaydı, yine aynı şekilde; fakat her şeyden habersiz, yaşayıp gidecektim. Sen bana dünyada başka bir hayatın da mevcut olduğunu, benim bir de ruhum bulunduğunu öğrettin.”Ben şaşkınlık içerisinde Nimet Hanım’a bakarken o gülümsüyor. Taranmış saçları, bakımlı tırnaklarının aksine üzerindeki eski görünümlü kıyafetler sanki bana bir şey anlatmaya çalışıyor. 1940’lı yıllardaki “İstanbullu Nimet Hanım”, şıklığını devam ettirmek istiyor belki ancak hissettiği yorgunluğun üzerindeki izlerini görmezden gelmek oldukça güç. Kendisiyle sonlandıramadığı bir kavgası var gibi.“Bittabi bilmezsiniz siz bu cümleleri. Sabahattin Ali’nin cümleleridir bunlar. Rahmetli eşim okurdu bana bu cümleleri… Size biraz eski İstanbul’dan bahsedeyim. Taksim Meydanı’ndaki güler yüzlü liseli kızlardan, Ortaköy’deki Lido yüzme havuzundan, Beşiktaş’taki Barbaros Anıtı açılışından, Bostancı’ya adını veren bostanlardan, Kanlıca’daki yalı sakinleri olan ahbaplarımdan, Boğaziçi’nde geçirdiğimiz keyifli yaz günlerinden, Küçüksu Plajı’ndaki güzellik yarışmasından, Arnavutköy balıkçılarından ya da Çamlıca Gazinosu’ndan…”Az önce aklından geçen anı kırıntılarını benimle paylaştığı için bile kendimi çok şanslı hissediyorum.&nbsp;Ben eski İstanbul anılarını dinleyeceğimi düşünürken Nimet Hanım beni ikinci kez şaşırtıyor.&nbsp;“Bakmayın bu anılarımı sıraladığıma. Bunların her biri dönüşüyor. Artık bunların hiçbiri aynı değil ki. Ama ilginç olan nedir bilir misiniz? İstanbul öyle ya da böyle bir şekilde güzelliğini hep koruyor. Güzellik tanımını dönüştürüyor ama güzel kalmaya devam ediyor. Belki Tanpınar’ın betimlediği gibi o nazik ve mültefit maskeler düşmüş, yerini asıl yaradılışın çizgileri almıştır zaman içinde bilemem; ama dedim ya, şu bir gerçek ki İstanbul güzelliğini bir şekilde hep koruyor. Eski İstanbul’dan bahsetmek onu geri getiremez ancak İstanbul’un şimdiki hâlini eskiler gibi yaşayabilirsiniz belki. Refik Halit gibi gezin örneğin İstanbul’u. Boğaziçi tenezzühünü sakın ihmal etmeyin. Rumeli kıyısını dönün ve yaprakları kızaran serin, hazin ve loş korularda dolaşabilmek için de behemehâl bir zaman ayırın.”“Tam bir İstanbullu” olan Nimet Hanım’ın her cümlesinde bir yazarın izi var. Onu hayranlıkla dinlemekten kendimi alamıyorum. Ekim ayının buruk havasında beni soğuğa hazırlayan bir kış çayı hissi veriyor Nimet Hanım’ı dinlemek. Bana İstanbul’da başka bir hayatın da mevcut olduğunu, İstanbul’un da bir ruhu olduğunu öğretiyor.<figure class="image"><img src="https://lh4.googleusercontent.com/3-zeaJoiw7O-7KHbnTOLaaBIUDdJX3ePFasy6LDPBYDhBldxFVehbcNeOGyy-DWDtN7a2Z9TAkYPKqmeAQXXRJewSmJrJySa4vYjGsOuruiMCjuqhrMQ51QfrhG6GK_anzU9raw_Cdij2EvtCQ" alt="A person wearing glasses

Description automatically generated"><figcaption>Nimet Hanım İstanbul'un yüzleri serisi Fotoğraf: Irmak Naz Polat</figcaption></figure>“İşte en başta anlattığım Sabahattin Ali’nin sözleri de Abdullah Bey’in (eşinden bahsediyor) zihnimde kalan cümleleri. Belki de anılarım, bu sözler, İstanbul’a dönüşmüştür, ne dersiniz?” diyerek elleriyle yüzünü kapıyor. Sanki dünyadaki ışık rahatsız ediyor onu. Zihnindeki anılarla yalnız kalmak istiyor. Rahatsız edeceğimden çekiniyorum, her anıyla İstanbul’u sonuna kadar yaşamış olan Nimet Hanım’a Nişantaşı’nda Vali Konağı Caddesi’ndeki evinde veda ediyorum.Nimet; insan yaşamı için değerli, kutsal olan şeyler, yiyecek içecek, özellikle ekmek anlamına geliyor. Kendimi düşüncelere dalarken yakalıyorum sık sık. Dönüş yolunda, Maçka Parkı’ndan yeniden geçerken Nimet Hanım’ın gözünden göremediğim her anı için üzülüyorum içten içe. Onun gibi gözlerimi kapatıyorum ellerimle. Bir kez daha emin oluyorum, Nimet Hanım’ın insan yaşamı için değerli bir anlam ifade ettiğine.Uzaktan da olsa, binlerce kez teşekkür ediyorum. Ona ve güzel İstanbul’a.

İstanbul'un yüzleri ile ilgili hikayeler